Почитувани присутни,
Дами и господа,
Драги пријатели,
Како Претседател на Република Македонија, задоволство ми е да учествувам на 20. Евроазиски економски самит. Цели две децении, овој значаен форум нуди можност за искрен дијалог и за искрена размена на идеи за предизвиците со кои се соочуваат нашите држави и региони. Уверен сум дека барем дел од тие споделени идеи го нашле своето место во процесите на носење одлуки и во решенијата на предизвиците. Како и секогаш така и денес ние имаме тема што бара квалитетна дебата.
Неодамна, на 60-годишнината од Римските договори, 27 европски лидери ја усвоија Римската декларација. Во неа, тие се обврзуваат дека во наредните десет години ќе работат на создавање унија што ќе биде сигурна и безбедна, просперитетна, компетитивна, одржлива и општествено одговорна, со волја и капацитет да игра клучна улога во светот.
Во услови кога Унијата се соочува со бројни кризи, многумина би рекле дека ова се премногу амбициозни, па дури и неостварливи цели.
Да се зборува за кризите на Европската Унија стана клише. Кризи има на секој чекор: од кризата на еврозоната, преку политичката, мигрантската и безбедносната криза, па сè до Brexit. Блискиот Исток, Кафказот и Балканот сè уште се кошмар за бриселските политичари. На јужниот и на источниот брег на Медитеранот има многу пропаднати држави и разорени општества.
Но, во овој наратив за европските кризи се губи од пред вид една важна работа. Имено, се заборава дека кризата е само метафора позајмена од медицината што се однесува на мошне краток временски период во кој организмот се бори со одредена болест или состојба. Но, кризите на Унијата се сè, само не кратки. Веќе две години се соочуваме со мигрантската криза. Идната година ќе се наврши првата деценија од економската криза. Унијата влегува од една во друга криза, без притоа да реши ниту една од кризите. Ваквата загрижувачка состојба бара редефинирање на проблемот.
Клаус Офе нè потсетува дека Европа не е само во криза, туку и во стапица на сопствената бирократија. Кризата ги парализира токму оние конструктивни актери кои би биле способни на дело да ги спроведат неопходните стратегии и промени со кои може да се надмине кризата и да се спречи нејзино повторно појавување.
Истовремено, Унијата се соочува со бројни внатрешни тензии: меѓу центарот и периферијата, меѓу кредиторите и должниците, меѓу еврооптимистите и евроскептиците, но и меѓу оние кои се повеќе и оние кои се помалку интегрирани.
Како последица, наспроти бриселскиот елитизам, имаме растечки популизам. Наместо десуверенизација, имаме повторна суверенизација. Наместо интеграција имаме сè поголема фрагментација.
Сево ова би поттикнало некои Римската декларација да ја сведат на сентиментален, но нереален оптимизам. Но, дали е така?
Историјата нè потсетува дека во најмрачното време на Европа, кога на власт доаѓа фашизмот и нацизмот и се шират авторитарните и тоталитарните режими, група луѓе го создадоа идеалот за Европа како слобода. Доволно е да се сетиме дека по Втората светска војна, сонот на неколкумина стана надеж за многумина. Со падот на Берлинскиот ѕид, проектот на Европската Унија стана дел од политичкиот либерализам и либералниот поредок.
Денес, кога на европската политичка сцена повторно се јавува левиот и десниот популизам, ксенофобијата, исламофобијата, исклучивоста, границите, треба повторно да се понуди нова идеја. Ова е време за пресоздавање на Европа – метаморфоза на Европа. Но, што значи тоа?
Урлих Бек нè потсетува дека суштината на Европската Унија е европеизацијата како процес на постојана трансформација. Европеизацијата не значи исчезнување на националните држави, туку метаморфоза на самата идеја за нацијата и државата. Тоа е идеја дека целината е повеќе од нејзините составни делови, и дека оваа целина им овозможува на составните делови, на државите и општествата полесно да се соочуваат со глобалните предизвици.

Почитувани присутни,
Во пресрет на римскиот самит, петте претседатели на Унијата излегоа со пет сценарија за иднината на Европа.
Според првото сценарио, Унијата би продолжила како и досега. Имајќи предвид дека Унијата таква каква што е се најде затекната од сите кризи, сметам дека ова е лажна опција.
Според второто сценарио, Унијата би се свела на заедничкиот пазар. Од една страна, ова е само привидно раскрстување со политичката димензија, бидејќи без политичка соработка нема услови за заеднички пазар. Понатаму, што е со предизвиците кои бараат европски ангажман, како мигрантската криза? Тоа значи европските региони ќе мораат да прават стратегиско свртување навнатре, онака како што направи Вишегратската група во однос на мигрантската криза.
Според третото сценарио, Унијата мора да прифати поголема диференцијација за да избегне потенцијална дезинтеграција. Тоа е моделот на Европа во повеќе брзини што подразбира дека оние држави кои се подготвени ќе се интегрираат побрзо и подлабоко од другите. Но, ако локомотивата е побрза од вагоните, тогаш постои опасност во еден момент вагоните да се одвојат.
Според четвртото сценарио, Унијата би се фокусирала на помалку области кои би ги извршувала со поголема ефективност. Но, како ќе се утврди кои се тие нешта, имајќи ги предвид различните интереси и потреби на државите членки и нивните граѓани?
Според петтото сценарио, Унијата да прави многу повеќе, но заедно.
Кој пат и да го одберат, земјите членки на Европската Унија неминовно ќе наидат на каменот на сопнување на Унијата, а тоа се двојните стандарди. Денешните двојни стандарди се идни штетни преседани. Ќе ви го дадам примерот со Република Македонија.
Од почетокот на независноста пред 26 години, Република Македонија имаше за цел да стане дел од Европската Унија и од либералниот поредок. Но, токму во либералниот поредок што ги афирмира идентитетските права и слободи, нашите неотуѓиви права и слободи на самоидентификација се оспорени. Токму Европската Унија чие мото е единство во различноста, ја негира нашата различност. Не случајно еден наш филозоф заклучи дека за Македонија политичкиот либерализам заврши во оној момент кога ни се оспори името и идентитетот. Двојните стандарди на либералниот поредок нам ни го оспориja правото на идентитет, но и правото на просперитет. На Македонија ѝ се блокираат нејзините европски и евроатлантски интеграции. Затоа, на случајот Македонија станува очигледно лицемерието на овој меѓународен поредок кој колабира поради своите двојни стандарди. Не само Македонија туку и многу други земји не се задоволни од двојните стандарди на Унијата.
Затоа, кое и од овие пет сценарија да биде избрано, Европската Унија, која беше мировен проект, треба повторно да стане препознатлива по својата најголема моќ, а тоа е европеизацијата. Преку европеизацијата, Унијата успеа да ги поттикне државите и општествата на европскиот континент доброволно да се трансформираат. Само преку европеизацијата се гради Европа. Само преку европеизација може да се шири просторот на мир, безбедност и просперитет во непосредното и поширокото европско соседство – во Северна Африка, на Блискиот Исток, на Кафказот. Балканот не го спомнав, бидејќи тој е коренот на Европа. Но, Европа треба допрва да се сети и да се врати на корените.
На Европа не ѝ се потребни нови принципи и вредности. Потребни ѝ се лидери кои можат да видат дека европеизацијата е спас за сите држави на нашиот континент.
Дами и господа,
Ќе завршам со една фраза од Римската декларација. Во неа, лидерите потсетуваат дека Европската Унија започна како сон на неколкумина, а стана надеж за многумина. На тоа денес можеме да додадеме дека Унијата која беше сон, што прерасна во надеж, ќе биде реалност за сите нас само доколку остане верна на својата суштина – на европеизацијата како процес на метаморфоза на Европа.
Ви благодарам.